Rozdział 2

 – Czy coś się stało? – chwyciłem ją delikatnie za ramię. Boże, Andy jaki ty jesteś genialny. Dziewczyna siedzi sama w parku, w dodatku zapłakana. Nie wcale nic jej się nie stało...

– Coś się stało? – ponowiłem pytanie. Zero reakcji. Ona w ogóle ma świadomość tego, że ktoś do niej mówi? Chyba nie. Usiadłem obok niej. Potrząsłem jej ramieniem. Wtedy delikatnie odwróciła głowę w moją stronę. Ujrzałem jej piękne, zielonobrązowe oczy, nieskazitelnie gładką skórę i lśniące, brązowe włosy, sięgające mniej więcej do połowy pleców. Mieszkając tyle czasu w mieście aniołów, dopiero teraz tak naprawdę spotkałem jednego z nich. Mimo łez, które spływały po jej twarzy, wyglądała przepięknie, tak niewinnie...

– Mogę Ci jakoś pomóc? – spytałem. Ona nie odpowiedziała. Patrzyła w moje oczy wciąż roniąc łzy. Jej ciało się trzęsło. Nic dziwnego, było chłodnawo a ona, jak zdążyłem zauważyć ubrana była sukienkę i cieniutki sweterek. Bez namysłu ściągnąłem swoją, czarną, skórzaną kurtkę i zawiesiłem ją na ramionach brunetki. Wtem dziewczyna przestała płakać.

– Dlaczego chcesz mi pomóc? Kim jesteś? – spytała drżącym głosem.

– Jestem Andy – uśmiechnąłem się lekko – A ty? – dodałem po chwili.

– Yyyymmm.

Perspektywa Brunetki.

– Jestem Andy – uśmiechnął się delikatnie – A ty ? – spytał po chwili brunet.

– Yyyymmm – co ja mam powiedzieć? Nie wiem, kim jestem, nie wiem, jak się tu znalazłam, nie wiem nawet, gdzie jestem. Mam ochotę stąd uciec i skoczyć z mostu, bo jestem bezradna. Przecież tak powiedzieć nie mogę. Muszę wymyślić jakieś imię....Już wiem!

– To jak ono brzmi? – chłopak wciąż czekał na odpowiedź.

– Clarissa, ale mów do mnie Clary – powiedziałam.

– Piękne imię. Powiesz mi, co tu robisz? Wiem, że się nie znamy, ale może mógłbym jakoś pomóc?

– Sama nie wiem – kurczę, jednak go nie znam, ale patrząc na to z innej strony, siebie też nie. Nawet nie wiem, jak mam na prawdę na imię. Boże, co mi się stało, że traciłam pamięć? Głowa mnie strasznie bolała, w dodatku ramię piekło niemiłosiernie. Spojrzałam w to miejsce, znajdowała się tam rana a w okół niej rozmazana, zaschnięta krew. Co mi się stało? – powiedziałam w myślach.

– Co to za rana? – spytał zszokowany chłopak, zaraz po tym, jak ja spojrzałam na szramę na moim ramieniu.

– Yyy nie wiem...– powiedziałam cicho.

– Jak to nie wiesz? Z resztą, teraz to nie ważne, trzeba to opatrzyć. Zaprowadzę Cię do domu – zaproponował. Cholera ! Przecież ja nie mam zielonego pojęcia, gdzie mieszkam... co ja mam mu powiedzieć?

–  To nie jest dobry pomysł – wypaliłam.

– Dlaczego? – zmarszczył czoło.

– Bo ja już nie mam domu. Wyrzucono mnie z niego – lepszej wymówki na tą chwile nie mogłam znaleźć. Znów zaczęłam płakać. Dlaczego takie rzeczy dzieją się właśnie mi? Ten Andy pewnie teraz myśli, że płaczę z powodu tego, co powiedziałam przed chwilą. Źle się czuję z tym, że go okłamuje. Jednak co, może mam powiedzieć mu prawdę ? Jeszcze mnie wyśle do jakiegoś szpitala. Nie chcę tam wylądować.

– To może przenocujesz u mnie? – zaproponował.

– Nie no coś ty nie będę się narzuca...

– Nie narzucasz się! Dziewczyno przecież nie masz dokąd pójść. Nie ma zmiłuj, zabieram Cię do siebie a rano porozmawiamy o wszystkim na spokojnie, dobrze? – uśmiechnął się łobuzersko – Dobrze – odpowiedziałam.

Andy podniósł się z ławki i podał mi rękę, bym mogła wstać. Z ledwością to zrobiłam. Moje nogi chwiały się, jakby były z galarety. Chłopak to zauważył i zaproponował, że przeniesie mnie na rękach. Zgodziłam się po jego długich namowach i po wytłumaczeniu mi, że mieszka niedaleko i da sobie radę. Po dziesięciu minutach byliśmy na miejscu. Nawet nie spojrzałam jak wygląda z zewnątrz jego dom. Byłam zmęczona i zamknęłam oczy do momentu, w którym Andy postawił mnie na podłogę. Momentalnie oprzytomniałam.

– Witaj w moich skromnych progach - rozłożył ręce i pokazał na wnętrze swojego domostwa.

– Jeju - wydusiłam z trudem – Świetnie tutaj.
 Staliśmy w salonie. Jego ściany były spowite kolorem zbliżonym do beżu.  Zdobiły je liczne obrazy i zdjęcia. Centrum salonu stanowiły dwie, kremowe sofy, tworzące literę L, czterdziesto dwu calowy telewizor i szklany, średniej wielkości stół. Z pewnością odbyła się tu niejedna domówka. Po prawej stronie pomieszczenia, znajdował się regał z książkami oraz czarny kominek, przy którym umiejscowiony był brunatny, skórzany fotel. Przy telewizorze stał regał, prawdopodobnie z filmami, bądź muzyką. Po drugiej stronie urządzenia, miejsce miała wieża w towarzystwie głośników. Na brzozowym parkiecie leżał sporej wielkości, prostokątny dywan w czarnym kolorze. Sufit zaś zdobił stylowy, bordowy żyrandol. Za telewizorem znajdowała się szklana ściana z drzwiami na taras. Zaraz potem dostrzegłam z obu stron firany. Zapewne po to, by sąsiedzi wieczorem nie widzieli, co tu się wyprawia. Rozumiem to, gdyż również cenię sobie prywatność.

– Chciałabyś coś zjeść? – spytał chłopak.

– Nie jestem głodna, dziękuję. Wolałabym położyć się spać – oznajmiłam.

– W porządku. Zaprowadzę Cię do twojej tymczasowej sypialni.

Nic więcej nie mówiłam. Andy chwycił mnie nadgarstek i zaprowadził do sypialni znajdującej się na górze. Otworzył brzozowe drzwi znajdujące się na przeciwko schodów. W pokoju zauważyłam parę elementów, wzbudzających moją ciekawość. Koło łóżka leżały dwie gitary –jedna czarno-biała, druga czerwona podpalana. Na ścianach wisiały plakaty rock'owych zespołów. Wszystko wskazywało na to, że była to sypialnia Andy'ego. Po chwili zobaczyłam na jednym z plakatów jego w otoczeniu prawdopodobnie reszty jego kumpli z zespołu?

–  Jesteś muzykiem? – spytałam pokazując na plakat.

– Tak – posłał mi ciepły uśmiech – Jestem wokalistą Black Veil Brides –Nagle dostałam przebłysku a w mojej głowie pojawiła się scenka, w której słucham jednego z teledysków tego  właśnie zespołu. Po kilku sekundach scenka się ulotniła a ja złapałam się za głowę.

– Coś ci się stało? – spytał zmartwiony wokalista.

– Nie, nic mi nie jest – uśmiechnęłam się, by nie wzbudzić w nim podejrzeń.

– Proszę, to dla Ciebie – powiedział podając mi koszulkę, w której jak zakładałam miałam spać – tam jest łazienka, możesz iść się przebrać – wskazał na białe drzwi znajdujące się po lewej stronie pokoju.

– Dzięki.
Kurcze... ten Andy to naprawdę miły gość. Poszłam do łazienki przebrać się. Moje stare ubrania zostawiłam w łazience i wyszłam w czarnej koszulce Andy'ego sięgającej mi mniej więcej do połowy ud. Brunet czekał na mnie, na łóżku z leżącą koło niego apteczką. Kiedy on zdążył ją przynieść, ja się pytam? Nie było mnie raptem dwie minuty.

– Usiądź. Opatrzę ci ranę – powiedział zagarniając do tyłu pasemko swoich brązowych włosów. Posłuchałam go i zajęłam miejsce tuż obok wokalisty. Po chwili wyjął z apteczki bandaż, gazę i wodę utlenioną.

– Będzie szczypać – uświadomił trzymając w ręku specyfik.

– Nie szkodzi. Dam radę – wyszczerzyłam zęby. Dziwne, przed chwilą siedziałam załamana w parku a teraz zachowuję się jakby nic się nie stało? Nie pojmuję siebie. Zanim się obejrzałam, moja rana została opatrzona przez przystojnego wokalistę. Nawet niespecjalnie odczułam szczypanie.

– Dziękuję – powiedziałam zadowolona.

– Nie ma za co – posłał mi swój piękny uśmiech – w takim razie nic tu po mnie. Odpocznij. Jutro porozmawiamy. Dobranoc - skierował się w stronę drzwi.

– Andy – wypowiedziałam jego imię.

– Hmm?

– Dziękuję za wszystko i życzę Ci miłej nocy.

– Nie masz za co dziękować. Dobranoc, aniołku – wyszedł z pomieszczenia. Czy on właśnie nazwał mnie aniołkiem? Aż mi się cieplej zrobiło. No nic, trzeba wypocząć. Leżałam tak jeszcze przez chwilę, gdy w końcu usnęłam.

Perspektywa Andy'ego

 Czy ja naprawdę powiedziałem do niej "aniołku"? Kurcze nie mogłem się powstrzymać. No,  nie ważne. Zszedłem do salonu uprzednio wyciągając z lodówki puszkę pepsi i rozłożyłem się na kanapie. Nie miałem zamiaru spać. Chyba nawet gdybym bardzo chciał, to bym nie mógł. Skakałem po kanałach, aż w końcu znalazłem jakich serial. Dobre i to, bo o tej godzinie w telewizji nic ciekawszego nie znajdę. Leżałem tak przez chwilę, gdy dobiegły mnie wrzaski. To chyba Clary. Szybko wstałem i pobiegłem do sypialni. Tam zastałem brunetkę skuloną na łóżku.

 –  Clary, co jest? – spytałem zmartwiony.

 –  Miałam koszmar. Chyba nie zasnę – skrzywiła się.

 –  Zobaczysz zaśniesz tylko musisz się uspokoić – pocieszałem.

 – Mógłbyś spać ze mną? Czułabym się bezpieczniej. Przynajmniej, jak będę mieć kolejny koszmar, to nie będziesz musiał latać w te i z powrotem – posłała mi promienny uśmiech.

 – W porządku – powiedziałem i położyłem się obok niej. Clary usnęła po raptem pięciu minutach. Ja natomiast przez pół godziny szukałem odpowiedniej pozycji do zaśnięcia. Ostatecznie objąłem brunetkę i zasnąłem.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

No to tak drugi rozdział już za nami ^^ Rozdziały będę starała się dodawać regularnie co 3/4 dni. Zobaczymy jak to wyjdzie w praktyce, ale będę się starać dodawać je w terminie.